Αθήνα Σχινά

Είδαμε μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα ζωγραφική έκθεση της εικαστικής δημιουργού και σκηνογράφου Αναστασίας Γρυλλάκη. Θέμα της είχε τα εσωτερικά (ψυχοδυναμικά) τοπία, όπως αυτά συνεχώς μεταπλάθονται στον χώρο, προβάλλοντας αφαιρετικές διεργασίες του συλλογικού –αλλά και ατομικού- υποσυνειδήτου. Τίτλος της έκθεσης : INNERSCAPES.

Εκείνο που είναι ενδιαφέρον (ανάμεσα στα άλλα) στην ζωγραφική της, αφορά τον τρόπο που η χωροδυναμική συστάδα των εικαστικών της χειρονομιών αποτυπώνεται πάνω στο χαρτί ή στον καμβά, μεταμορφώνοντας το υλικό (των ερεθισμάτων που δέχεται και των αισθήσεων που αποκομίζει) η Αναστασία Γρυλλάκη, προβαίνοντας στην εκφραστική απόδοση μιας μετουσιωτικής κατάστασης. Μιας κατάστασης, που υποβάλλει τον θεατή στην διαδικασία να σκεφτεί, γύρω από τους τρόπους που παρατηρεί κι ανταποκρίνεται στις προκλήσεις της ζωής, αλλά και στις συνεχείς αναγωγές ή τους συνειρμούς που κάνει το πάντοτε δραστήριο υποσυνείδητό του. Ο θεατής συνδιαλέγεται ταυτοχρόνως με τις δύο και τις τρεις διαστάσεις. Αυτές οι διαστάσεις αφορούν αφενός την «γεωμορφολογία» θα έλεγα της επιφάνειας, αφετέρου του βάθους (πραγματογνωστικού και μεταφορικού/αλληγορικού), αλλά και της κινησιολογίας που μεσολαβεί διασυνδετικά την ώρα που ενώνει η ζωγράφος αυτές τις δύο συντεταγμένες, καθώς από την άλλη πλευρά -και με λεπτότητα- τις διαφοροποιεί.

Ο χώρος, σε αυτά τα έργα, μετατρέπεται σε ένα υποβλητικά μεταλλασσόμενο και συνεχώς ρευστό πλέγμα. Ένα πλέγμα, που μακρινά θυμίζει δονούμενο σύμπαν και κυματισμό, υπαινισσόμενο την τέταρτη διάσταση, καθώς την ίδια στιγμή αποκαλύπτεται ως εκδιπλούμενο αλλά κι αναδιπλούμενο χωροδικτύωμα φωτός. Αυτό το χωροδικτύωμα μέσα από τις συνεχείς μεταπλάσεις του, είναι κάθε φορά  εξαρτώμενο από τον αναγνώστη και τους τρόπους που εκείνος θα προσπαθήσει να το αποκωδικοποιήσει, αντικατοπτρίζοντας διεργασίες του «εγώ» και της ετερότητας, της μνήμης και της συνεχούς ροής των εντυπώσεων που προσλαμβάνει, μέσα από τους αναστοχασμούς και τις διαθέσεις του καθενός μας.